Categorie: Blog (page 1 of 14)

Topsport??!!

Topsport, was is dat?
-Is dat meedoen aan de Olympische spelen,
-Is dat sporten vanuit “meedoen is belangrijker dan winnen”,
-Is dat fanatiek sporten vanuit hobby, vanuit iets doen dat je erg leuk vindt?

Ik denk dat we algemeen kunnen zeggen, ja, dit valt wel onder (top)sport.

Sinds gisteren kijk ik hier anders naar, ik voeg er dingen aan toe. Hoezo dan?

Gisteren was ik bij een soort van Olympische spelen. Ik was gevraagd om mee te doen als coach van één van de “Olympische teams”. Teams waarvan de teamleden van de teams iets gezamenlijks hebben; Niet Aangeboren Hersenletsel. Uiteraard had ik “ja” gezegd, en zag ik uit naar de gezellige middag. Het werd nog veel toffer dan ik verwacht had.

Zoals velen van jullie weten werk ik met en voor mensen met NAH, niet met de mensen van deze Olympische spelen, maar NAH is me niet vreemd. Ik ken de vele varianten van NAH, van zeer zichtbaar tot onzichtbaar letsel.
Dat was anders voor de andere coaches, echte sportmannen. Eentje die profvoetballer was, eentje die nog profwielrenner is. Zij hebben logischerwijs minder ervaring met NAH. Wel veel meer ervaring met topsport dan alle anderen van die middag samen.

De Olympische teams speelden onder onze “leiding” vier fysieke proeven, daarna was er nog een kennisquiz. Het was heel bijzonder om iedereen samen bezig te zien, en zeker ook om te zien hoe snel de “onwennigheid” in omgang met mensen met NAH wegviel bij de topsporters, het waren gewoon sportende teams, sportende vrienden.

Waarom dit hele verhaal? Omdat het volgens mij ging om échte topsport. Om waar het bij échte topsport in elk geval (ook) over zou mogen gaan, zoals:
-Je mede teamlid alle ruimte en vooral tijd geven om een bal te gooien, al weet je dat je daardoor wel 150 punten (en dus die gouden medaille) misloopt,
-Wel tien, wel twintig, wel dertig keer datgene dat je wil zeggen herhalen, omdat jouw coach je niet verstaat, en dan toch blijven lachen (hoe gefrustreerd zou ik zelf zijn…),
-Je mede teamlid stimuleren zelf te lopen of rollen met die beker water,
-Je mede teamlid ruimte geven door niet zelf direct het antwoord te roepen (dan misschien maar een goed antwoord minder),
-Jezelf laten blinddoeken, en niet met twee maar met één hand je rolstoel voortbewegen omdat je extra uitdaging wil,
-Je teamcoach influisteren hoe ze de oefening met maar één hand het beste kan doen, vanuit je eigen kennis met een halfzijdige verlamming,

omdat meedoen, SAMEN meedoen, dus echt belangrijker is dan winnen.

Het waren de meest sportieve Olympische spelen ooit, mensen die door een scout niet eens gezien zouden worden werden kampioenen. Niet het snelste, het hoogste, het meeste was belangrijk, maar de gezelligheid, het plezier en het samenzijn. Dit zou de échte Olympische spelen ook moeten kenmerken! Gisteren werd échte topsport bedreven!!

Wat wil ik jou, als lezer, meegeven? Dat zijn de volgende vragen:
-wanneer deed jij voor het laatst iets voor het eerst? (gisteren iedereen, van geblinddoekt lopen tot iemand ondersteunen bij zo zelfstandig mogelijk drinken)
-wat is jouw grootste topsport-actie in de topsport-betekenis zoals ik die hier verwoord? En welke plan je voor komende week?

Liefs,
Nicole

Pippi!! (Tekst via Izy, met dank!)

Pippi !!!

Stel je toch eens voor dat je kon leven zoals Pippi.

Ontspannen komt ze op haar paard het dorp inrijden. Met een big smile op haar gezicht en een aapje op haar schouder, neemt ze nieuwsgierig haar nieuwe omgeving in zich op. Dat is nog eens andere koek dan zwaar gestresst, allemaal beren op de weg ziend, verhuizen.

Als Tommie en Anika opeens in haar huis staan, vraagt ze niet: ‘Wat komen jullie doen?’ Of: ‘Hadden we een afspraak?’
Ze zegt: ‘Hai’ en even later spelen zij voetje van de vloer.

Pippi heeft niet veel onzekerheden, maar als zij ze heeft, verbergt zij ze niet. Wanneer ze voor het eerst op een dameskransje wordt uitgenodigd, vertelt ze de gastvrouw onomwonden dat zij zichzelf commando’s geeft, omdat ze een beetje verlegen is. Dat is toch een betere oplossing dan maar niet gaan omdat je de zenuwen door je lijf voelt gieren?

En als een van de gasten opmerkt dat een fijne dame niet zo in haar neus hoort te peuteren, vraagt zij oprecht geïnteresseerd hoe een fijne dame dan wel in haar neus peutert. Tja, je kunt ook beter vragen wat iemand bedoelt in plaats van in je schulp te kruipen met het gevoel dat je wordt afgewezen.

Nieuwsgierig verkent Pippi haar innerlijke wereld. Als spontaan het woord ‘Spoenk’ opborrelt, gaat zij op onderzoek uit wat dit zou kunnen zijn. Deze zoektocht leidt haar van de ene naar de andere ontmoeting.
Dat is ook een manier om je leven te leiden. Als een avontuur dat zich elk moment ontvouwt in plaats van de jaren vooruit plannen, jezelf van de ene naar de andere verplichting slepend.

Als Anika opmerkt dat de vloer wel eens geschrobd mag worden, zegt ze niet: ‘Bemoei je er niet mee’. Of: ‘Ik heb geen zin om de vloer te schrobben, want dat vind ik een rot klusje’. Ze maakt er een een leuk spel van.

Pippi kan zich prima alleen vermaken. Ze danst vrolijk in haar eentje door de regen. Heerlijk toch, in tegenstelling tot je mislukt voelen omdat je op dit moment geen partner hebt.

Hoe leuk is het om voor het slapen gaan voor je diertje te zingen: ‘Lekker slapen beestje. Morgenvroeg dan vieren wij weer een ander feestje. Elke dag weer ben ik blij, dat ik jou heb en jij mij.’
In plaats van nog snel even de hond uitlaten, terwijl je in gedachten bezig bent met de vergadering van morgen?

Met compassie zet Pippi met kerst een kleine kerstboom neer voor de muis, die in haar huis woont, en maakt zij een kaasplateautje voor hem klaar.
Wanneer heb jij voor het laatst met plezier iets aardigs gedaan voor je medebewoners op deze planeet?

‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan’, is een van Pippi’s befaamde uitspraken. Groot gelijk. Met ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik doe het maar niet’, kom je nooit een stap verder.

‘Ik richt de wereld in naar mijn eigen zin’, zingt Pippi uit volle borst.
Waarom ook niet, zonder beperkende gedachten is ‘the sky the limit’.

Pippi trekt zich van niemand iets aan. ‘Ja, maar het is nog maar een kind’, zou je zeggen.
Dat zegt niks. Tommy en Anika zijn ook nog kinderen maar die zijn al helemaal bezig met wat wel en wat niet juist is volgens de regels van hun omgeving.
Wie heeft er ooit bedacht dat je sokken dezelfde kleur moeten hebben en dat je schoenen niet een stukje groter kunnen zijn dan je voeten, zodat je lekker met je tenen kunt wiebelen?

Ja, Pippi was een echte Mindfulness goeroe avant la lettre. Ze had het leven lief en was niet bang!

—-

Geen Pippi foto maar LEVdus foto’s, met vergelijkbare boodschap;
leef je leven en ben niet bang.
En… maak een feestje van je leven :-)

IMG_6363

cropped-P1230141.jpg

Op pad met onbekenden

Gisteren had ik het geluk om mee te mogen lopen met (voor mij) onbekende mensen. Mijn man kende deze mensen wel, ik mocht mee.

In de vroege ochtend had het nog fiks geregend, maar net voor ons vertrek werd het droog, en op een spatje regen na, bleef het dat ook. Een vleugje wind zorgde voor de herfstsfeer, hoewel de bladeren nog redelijk groen aan de bomen hingen.

Behalve de mensen was ook de omgeving mij redelijk vreemd. Want hoewel ik door de jaren heen echt wel wat routes in Zuid Limburg gelopen had, kwam ik nu op (voor mij) onbekend terrein.

Het was heerlijk!

Het eerste stuk liep ik alleen, genietend van de omgeving, kijkend, voelend, ruikend, luisterend, terwijl in mijn brein het concept ontstond van een training/workshop die ik binnenkort mag gaan geven. Waar kan zo’n concept beter ontspringen dan in de buitenlucht, met het zonnetje op je gezicht, in goed gezelschap en toch in rust? Waarom verzinnen we zoveel achter onze computers, in plaats van in de buitenlucht?

Na een tijdje zo, als enige vrouw, stil tussen zeven pratende mannen gelopen te hebben, was het ook fijn om met een aantal mannen een gesprek aan te knopen.

Met de één ging dat over werk, over coachen, leidinggeven, en hoe hij en ik daar tegenaan keken. Elkaar prikkelend. Ieder met zijn/haar eigen visie, en dat was oké. Een mooi gesprek!

Met een ander ging het gesprek over opleidingen buiten het vakgebied, opleidingen rondom persoonlijke groei, rondom de meerwaarde die je zelf kunt zijn richting jezelf en de ander. Weer een mooi gesprek, totaal anders dan het eerste, en voor mij een mooie aanvulling op de prachtige omgeving.

Met een derde ging het gesprek over mooie wandelroutes, mooie ervaringen daarbij, en de schoonheid van de natuur. Over genieten van kleine dingen, van vrienden en familie, van samen dingen doen. En ja, weer een mooi gesprek!

Na een 13 km waren we terug bij het startpunt en gingen we (na een kop koffie) ieder weer onze eigen weg. Deze groep wandelt op deze manier vier keer per jaar, in wisselend gezelschap, in wisselende omgeving. En daardoor vast ook met elke keer een andere sfeer, een andere context, een andere meerwaarde.

Graag loop ik nog eens met hen mee!

En voor jou, mocht je een keer een wandeling met mij willen maken, en daarmee jouw verhaal, jouw vragen, jouw manier van in het leven staan eens onder de loep willen nemen? Neem dan contact met me op, wellicht levert zo’n wandeling jou ook mooie inzichten op. Coaching hoeft echt niet zittend!

Ik hoor of lees graag van je,

Lieve groet,
Nicole

« Oudere berichten

© 2024 LEVdus

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑